Küçükken dışardaki hayvanlara bakabilmek için büyüyünce zengin olmak isterdim. Çocuk merhameti; hiç kaybetmemek için bir fanusta büyüttüğüm, bazı zamanlarda ise unuttuğum bir duyguydu. Fakat hiç tozlanmasına izin vermedim. Ne zaman bir hayvana yardım etsem bu isteğim tekrar filizleniyor, daha güçlü çıkıyor ortaya. Elbette zengin olmak değil şimdiki hayalim; yalnızca tüm yara almış kalplere dokunabilecek kadar olması kafi.
Hayatta ne zaman hayal kırıklığı yaşasam, yada biri çelme taksa bana bu hedefime sığınıyorum. İçimdeki küçük kız hemen yardıma koşmak istiyor. Nedendir bilmem, her şeyi çözmeye çalışan ben, bunun nedenini merak etmiyorum. Sanırım çözümsüz sığınağım, geleceğe umutla bakmamı sağlayan şey daha fazla cana yardım edebilecek olma fikri.
Zeyneb yurdakul.
Öteki satır 
Yorum bırakın